Ik schrok even, toen ik las dat deze “Sketches” de eerste plaat onder eigen naam is, die deze absolute superster van de hedendaagse fiddle in acht jaar uitbrengt. Natuurlijk, ze zat in de tussentijd niet echt stil en ze ging met echtgenoot Donnell Leahy -met wie ze inmiddels zeven kinderen heeft- en de oudste drie van die kids, de hort op het de enorm succesvolle “Celtic Family Christmas” show. Maar nu is er dus nieuw “solo”-werk. Ik zet dat tussen aanhalingstekens, omdat Natalie en haar fiddle weliswaar de hoofdrol spelen op deze plaat, maar de inbreng van gitarist en accordeonist Tim Edey en bassist Marc Rogers op bas is nauwelijks te overschatten in het eindresultaat. Met ruim dertig melodieën -sommige daarvan, geheel in Caltic-traditie, per drie of meer gegroepeerd in één geheel, zodat je uiteindelijk 12 tracks overhoudt- reikt deze plaat naar een speeltijd van een klein uurtje, wat lang mag lijken, maar zodra je de plaat opzet, lijkt de tijd gewoon voorbij te vliégen.

Natuurlijk: een dame als Macmastar, die in de bijna veertig jaar dat ze de fiddle bespeelt, samenspeelde met Yo Yo Ma, The Chieftains, Faith Hill, Béla Fleck en Carlos Santana -om slechts die te vermelden, wéét hoe ze een playlist moet samenstellen, hoe ze arrangementen moet mken, hoe ze zich moet omringen met mensen, die haar muziek nog beter laten klinken dan je -terecht- zou verwachten en dat is exact wat ze voor deze plaat gedaan heeft. Ze riep deze keer de assistentie in van Tim Edey, een Engels muzikaal genie en BBC Radio 2 “musician of the year” in 2012, die deel uitmaakte van de geweldige band Lunasa en twee keer met The Chieftains op tournee ging, in de States en in Japan. Als twee groten van de Celtic traditionele scene van dat kaliber gaan samenwerken, dan mag je als luisteraar heel veel verwachten en dat deed ik dan ook en nu, zes, zeven luisterbeurten verder, weet ik met zekerheid dat de plaat op geen enkel vlak teleurstelt.MacMaster selecteerde een aantal melodieën, al dan niet van eigen hand, die ze soms al jaren live speelt, maar nooit opnam. Dat zijn soms “reels”, zoals het openende drietal “Three Reels” en op andere momenten zijn dat jigs of strathspeys, nu eens geschreven voor een speciaal iemand, zoals accordeonist Richard Galliano of danseres Patricia Kelso, vriendin Judy Hyland of neef John Allan Cameron wiens zoon Stuart hier begeleidt op de 12-snarengitaar van zijn overleden vader.

Dat is typerend voor de aanpak van MacMaster op deze plaat: ze ademt één en al traditie uit en bevat dus bv. ook een O’Carolan-nummer, maar ze klinkt bijzonder hedendaags en ze eindigt met een indrukwekkende versie van Bonnie Raitt’s “I Can’t Make You Love Me”, op zich al een fantastisch nummer, dat we allemaal in ons geheugen hebben zitten met die heerlijke stem van Bonnie. Maar hier neemt de fiddle die rol wonderbaarlijk mooi over en krijgt de song, naar mijn gevoel, een extra-laagje opgelepeld. Dàt is Natalie MacMaster: een geweldige muzikante, die vertrouwde dingen nieuw kan laten klinken. Deze nieuwe plaat stond lang in de steigers, maar als je dit resultaat hoort, besef je dat het wachten allerminst tevergeefs geweest is !

(Dani Heyvaert)